เรื่องสั้น1# คราม

‘คราม’ เป็นเด็กช่างฝัน แต่เขาโชคไม่ดีนักที่เกิดมาพร้อมดวงตาไม่ค่อยสมบูรณ์…เมื่อไหร่ที่มี ‘ความสุข’ ก็มักเห็นภาพต่างๆ เป็นสีฟ้า

 

แม่บอกว่าที่เขาเป็นเช่นนี้ก็เพราะพระเจ้ามอบสิ่งพิเศษมาให้ คือการมองโลกในแง่ดีกว่าใครๆ แต่เพื่อนของเขากลับมองว่าครามเป็นคนแปลกประหลาด

 

ค่ำคืนหนึ่ง..เขาฝันถึงแสงอาทิตย์อาบผืนดินหน้าบ้าน “โอ..มองแล้วช่างมีความสุขจัง”  แล้วก็ยังได้เห็นท้องฟ้าเป็นสีแดงเรื่อๆ …ไม่กี่ครั้งหรอกนะที่มันจะเป็นเช่นนั้น

 

ฤดูร้อนที่โรงเรียนเริ่มต้นขึ้นในช่วงใกล้ปิดเทอมใหญ่

 

ครามคิดในใจ “น่าหาร่มเงาต้นไม้นอนชะมัด” เขาฝันกลางวันและมองออกไปนอกหน้าต่าง บรรดาต้นไม้เขียวๆ สุดไร่ปลายนา ก็กลับกลายเป็นสีฟ้าแจ่ม

 

ความรื่นรมย์จบลง เมื่อเสียงของครูบอกว่า “วันนี้ครูให้การบ้านทุกคน กลับไปปลูกต้นไม้คนละต้น บันทึกถึงความพิเศษของมัน และนำมาส่งครูตอนเปิดเทอมนะคะ”

 

ครามขี่จักรยานกลับบ้าน เขามีเพื่อนร่วมทางหลายคัน แต่ไม่มีใครสนใจเด็กประหลาดอย่างเขาเลย ยกเว้น ‘เมฆ’ เพื่อนที่มีบ้านอยู่ถัดจากเขาไปอีกเล็กน้อย

 

เมฆเป็นเพื่อนคนเดียวที่ให้กำลังใจเขา แต่บ้านเมฆยากจน คนอื่นจึงไม่ค่อยอยากคบด้วยเหมือนกัน

 

เมื่อครามกลับถึงบ้านรีบไปขอเมล็ดพันธุ์จากแม่มาปลูกต้นไม้หน้าบ้านตามที่ครูสั่ง

 

เขาหาจอบหาพลั่วมาขุดหลุดลึกไปประมาณหนึ่ง แล้วบรรจงวางเมล็ดพันธุ์ไปอย่างแผ่วเบาพร้อม “อธิษฐาน” ขอให้ต้นไม้เติบโตเหมือนต้นถั่วในเรื่องแจ็คผู้ฆ่ายักษ์

 

เขาได้แต่ฝันไปเรื่อยเปื่อยจริงๆ

 

ทุกๆวัน ครามออกมาเฝ้ามองว่าต้นไม้เติบโตเท่าไรแล้ว แต่ดูเหมือนว่านานนับเดือนก็ยังไม่มีวี่แวว…จนกระทั่งคืนหนึ่ง เขาฝันว่าแสงอาทิตย์เปล่งประกายเจิดจ้า และทุกอย่างรอบตัวกลายเป็นสีฟ้าอีกครั้ง

 

ครามตื่นขึ้นมากลางดึกสงัด สลึมสลือและมองไปนอกหน้าต่าง ตอนแรกนึกว่าแสงจันทร์ส่องเป็นละอองสีน้ำเงิน แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่!!

 

เขาเบิกตากว้าง เพราะต้นไม้ที่หน้าบ้านเติบใหญ่ขึ้นมาแล้วจริงๆ และทั้งต้นพราวไปด้วยแสงสีฟ้าเปล่งประกาย

 

“นี่ไม่ใช่ความฝันใช่ไหม” ครามไม่รู้ว่าตัวเองพูดกับใคร แต่ที่แน่ๆ คือหัวใจของเขาได้ยินคำพูดนี้ “ใช่” จากนั้นเขาก็หลับไป

 

ในตอนเช้า เด็กชายลุกขึ้นมาเหมือนวันปกติทั่วไปในฤดูร้อน คิดว่าภาพที่เขาเห็นเมื่อคืนคือความฝันละเมอ

 

กระทั่ง เสียงเอะอะปึงปังหน้าบ้าน ทำให้เขาต้องเดินออกมาดู….แม่ยืนอยู่กับเพื่อนบ้านและผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาก็ขวักไขว่ กระซิบกระซาบกันยกใหญ่

 

ต้นไม้ที่เขาปลูกเติบโตแล้วจริงๆ หรือนี่

 

ดวงตาของครามเบิกกว้าง ไม่อยากเชื่อว่าสิ่งที่เขาเฝ้ารอ จู่ๆ ก็เกิดขึ้นจริง แต่เรื่องประหลาดสุดๆ ก็คือ…ต้นไม้ต้นนี้เป็นสีฟ้า ไม่เหมือนกับต้นไม้ทั่วไป

 

บางคนหัวเราะเยาะแล้วบอกว่า…คงเป็นต้นไม้กลายพันธุ์ บางคนบอกว่าทาสี บางคนบอกว่าเป็นลางร้าย สุดแต่ความเชื่อจะพามา หรือ ปากคนจะพาไป

 

หลายๆ วันเข้า เริ่มมีคนจากหมู่บ้านอื่นๆ มาดูต้นไม้ประหลาดนี้เนืองแน่น จนแม่ของครามไม่มีความสุข ครามเองก็เช่นเดียวกัน

 

แม้เขาจะภูมิใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นบนผืนดินหน้าบ้าน แต่ “โลกส่วนตัว” ของทุกคนถูกทำลาย ที่สำคัญเพื่อนๆ ของเขาก็ยิ่งมองว่าครามเป็นคนเพี้ยน บ้านคนแปลกประหลาดมากขึ้นไปอีก

 

เมื่อครามไม่มีความสุข ทำให้ดวงตาของเขาที่เคยมองโลกเป็นสีฟ้าหายไป เหลือแต่ความโกรธขึ้งและคิดว่าความจริงช่างโหดร้ายเหลือเกิน

 

“พรุ่งนี้ผมจะตัดต้นไม้นี้ครับแม่” ครามพูดในเย็นวันนั้น แม้จะไม่เต็มใจนักแต่ก็ดูจำเป็นเพื่อให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม

 

คืนนั้น ครามนอนหลับๆ ตื่นๆ เหมือนแสงจันทร์จะสว่างกว่าทุกวัน เสียงกรุ๋งกริ๋งเหมือนแก้วกระทบกันแว่วอยู่ในสายลมฤดูร้อน …ล่องลอยในความฝัน

 

ครามมองออกไปนอกหน้าต่าง ปรากฎว่าแสงนั้นเจิดจ้าและเปล่งประกายยิ่งกว่าเดิม ใช่แล้ว…มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นใต้ต้นไม้สีฟ้านั้น

 

ยามดึกสงัดและเงียบสงบ เขาเดินออกมาใต้ต้นไม้เพียงลำพัง เมื่อเงยหน้าและมองขึ้นไปรอบๆ ครามแทบไม่อยากเชื่อสายตา ต้นไม้ผลิดอกงดงามยิ่งนัก เป็นผลึกแก้วสีฟ้าระยิบระยับทั่วทั้งต้น

 

….นี่เขาไม่ได้ฝันใช่ไหม

 

ผลึกแก้วเหล่านั้นร่วงหล่นลงมาบนผืนดิน ที่บ้านของเขา ทีละเม็ดๆ เขาประคองผลึกแก้วนั้นขึ้นมาด้วยความทนุถนอม พยายามหาคำตอบกับความสวยงามตรงหน้า ขณะที่ประกายของมันส่องจ้ามาที่ดวงตาของเขา…เนิ่นนาน

 

ไม่ใช่ผลึกแก้วธรรมดาแน่ เพราะผลของต้นไม้ที่ร่วงหล่นลงมานี้ จริงๆ ก็คือ ‘เพชร’ อัญมณีอันล้ำค่า

 

ทันใดนั้น เหมือนมีเสียงกระซิบมาจากต้นไม้ แม้จะแผ่วเบาในสายลม แต่เขาก็ได้ยินเสียงนั้นแจ่มชัดว่า “ขอบใจนะคราม”

 

จากนั้น ต้นไม้สีฟ้าก็ค่อยๆ หลุบหายไปในผืนดินทีละน้อยๆ เพชรที่เกลื่อนกลาดอยู่บนผืนดินก็ค่อยๆ หรี่แสงลง

 

แล้วภาพที่ปรากฎตรงหน้าก็จางหายไปเหมือนความฝัน…

 

เขาตื่นขึ้นมาตอนเช้าอีกครั้ง รีบวิ่งออกมาดูต้นไม้สีฟ้า แต่ทว่ามันไม่อยู่เสียแล้ว กลับเหลือแค่ “ต้นกล้า” เล็กๆ สีเขียวอ่อนๆ งอกงามขึ้นบนผืนดินตรงนั้นแทน

 

ครามยิ้มอย่างมีความสุข ตื้นตัน และพูดว่า “ขอบคุณเช่นกันนะ ที่ทำให้รู้ว่าโลกนี้มีสิ่งที่สวยงามเพียงใด”

 

เขามองต้นไม้และส่ิงรอบๆ ตัวอย่างมีความสุข แต่ไม่มีอะไรเป็นสีฟ้าอีกแล้ว ดวงตาที่เคยพิเศษ ประหลาดกว่าคนอื่น กลับเป็นปกติจริงๆ ด้วย

 

แล้วในมือของเขายังมีก้อนอะไรบางอย่างที่กำไว้แน่น….

 

โอ..ใช่แล้วอัญมณีล้ำค่า “ของขวัญ” จากเพื่อนที่แสนดีซึ่งเขาคิดว่าคงมีแต่ในความฝัน 

 

เมฆ ขี่จักรยานมาตะโกนเรียกเขาหน้าบ้าน ชวนไปตกปลา

 

ครามได้แต่อมยิ้มและคิดว่าเมฆเป็นเพื่อนคนเดียวที่เห็นความพิเศษในตัวเขา ไม่ใช่ความแปลกปร่าอย่างที่คนอื่นมอง เขาจะเล่าเรื่องนี้ให้เมฆฟังคนเดียวเท่านั้น

 

ครามโอบกอดของขวัญจากต้นไม้สีฟ้าและพูดกับตัวเองอีกครั้ง… “ขอบคุณนะ สำหรับสิ่งพิเศษทุกๆอย่าง ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต”