“หนังสือคือหีบห่อของเรื่องราวและความคิด” … นิยามการใช้ชีวิต ณ เมืองพอร์ตแลนด์ของคุณอุ้ม ‘สิริยากร พุกกะเวส มาร์ควอร์ท’ เชื่อมร้อยความผูกพันระหว่างครอบครัว ไปยังสิ่งรอบตัวภายในบ้าน หนังสือนิทานถูกเก็บไว้ในกล่องแสนสวยสำหรับลูกสาวทั้งสอง ส่วนชั้นวางหนังสือของคุณอุ้มและสามีคืออีกหนึ่งพื้นที่สำหรับถ่ายเทความรัก
“บรรยากาศในบ้านของเราคือเต็มไปด้วยหนังสือ ลูกๆสนใจเมื่อไหร่ก็หยิบมาอ่านได้ แล้วระบบห้องสมุดของเมืองนี้ดีมากๆนะคะ อุ้มสามารถพาเค้าไปอ่านและยืมหนังสือภาพได้คราวละ 20-30 เล่ม เด็กๆจะรู้ว่าแม่ชอบอ่านและฟัง audio book ด้วย ส่วนพ่อฟัง podcast เหมือนเรากำลังสร้างบรรยากาศเรียนรู้และเปิดรับข้อมูลโดยไม่ได้บังคับหรือคิดว่าเป็นเรื่องที่ต้องทำ…”
“เราทำเพราะเราสนใจ เราอยากรู้” คือวิธีการบ่มเพาะทัศนคติของการเป็นนักอ่านที่ดี มอบให้แก่ น้อง “เมตตา” และ “อนีคา” ส่วนหนึ่งเกิดจากดีเอ็นเอความเป็นนักเขียนของแม่
คุณอุ้ม เล่าว่า เธอเริ่มเขียนเรื่องสั้นมาตั้งแต่สมัยอยู่ชั้น ม.2 ปลูกฝังทักษะด้านตัวอักษรเรื่อยมาจนกระทั่งเป็นเจ้าของสำนักพิมพ์บ้านอุ้ม ก็ทำพ็อคเก็ตบุ๊คและนิตยสาร เมื่อย้ายครอบครัวมาอยู่ที่เมืองพอร์ตแลนด์อย่างจริงจังก็ยังติดตามความเป็นไปในโลกหนังสือ ผ่าน Powell’s Book ร้านหนังสือท้องถิ่นที่ดังระดับโลกซึ่งทุกๆคนในเมืองรู้จักกันดี
“ทั้งที่เราสั่งซื้อหนังสือจาก Amazon ได้ แต่ Powell’s Book เป็นร้านท้องถิ่นอยู่แถวบ้าน เป็นร้านของเมือง ถ้าสั่งแล้วไปรับเองก็ไม่ต้องมีแพคเกจจิ้ง ไม่ต้องมีพลาสติก อุ้มและสามีชอบไปร้านหนังสืออยู่เสมอ เพราะรู้สึกว่ามันแตกต่างจากการซื้อจาก Amazon หรือจากเวปไซด์ต่างๆ อุ้มเชื่อว่ามีคนที่ชอบเช่นเดียวกันนี้ เพราะการได้เปิดอ่านแล้วพลิกดู เป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ”
หนังสือเล่มล่าสุดที่คุณอุ้มหยิบมาอ่าน คือ Peril เขียนโดย Bob Woodward แต่เป็นหนังสือเสียงที่ไล่เรียงระหว่างบรรทัดให้เราฟังและสามารถทำอย่างอื่นไปด้วย อีกเล่มคือ Little Women นวนิยายคลาสิกที่ตั้งใจซื้อมาให้ลูกอ่านแต่สุดท้ายกลายเป็นคุณแม่ชอบ ขณะที่หนังสือของ Roald Dahl ซึ่งเธอกับลูกๆอ่านแทบทุกเล่ม เหมือนความสุขประจำบ้านที่ต้องมีติดไว้ในโลกใบเล็ก
แม้พอร์ตแลนด์จะได้รับผลกระทบจากโควิด-19 แต่ขณะนี้ร้านหนังสือเร่ิมกลับมาเปิดให้บริการแล้ว และกลุ่ม Book Club ผู้สูงวัยอย่างคุณป้าข้างบ้าน หรือแม้แต่คนใกล้ๆตัวก็คือเพื่อนคุณอุ้มเอง ก็ยังเปิดพื้นที่สนทนาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันอยู่เสมอๆ ถึงเจอตัวกันไม่ได้ก็คุยผ่าน Zoom …นี่เองทำให้เธอเชื่อว่าหนังสือไม่มีวันตาย นิยายไม่มีวันหมดอายุขัย เพียงแค่แปรเปลี่ยนไปตามยุคสมัยเท่านั้น
“สิ่งหนึ่งที่อุ้มรู้สึกว่าวรรณกรรมช่วยสร้างความคิดของเรามากกว่าความรู้เป็นชุดๆ แบบอยากรู้อะไรไปหาใน Google ที่มันเหมือนเป็นความคิดอีกชุดที่ไม่ใช่จินตนาการ แต่วรรณกรรมกระตุ้นความคิดสร้างสรรค์ ทำให้เราคิดตามให้เห็นภาพ เสร็จแล้วกลับมาวิเคราะห์ด้วยว่า เราเห็นเช่นเดียวกับเรื่องนี้มั้ย นี่คือการใช้สมองอีกแบบหนึ่ง”
