Coffee shop น่ารักๆ ตั้งอยู่บนเนินเขาเตี้ยๆ ณ หมู่บ้านแมว  ‘Houtong Cat Village’ กลายเป็นจุดที่สุดแสนรื่นรมย์สำหรับนักท่องเที่ยว

จะมีอะไร…ทำให้หัวใจสุนทรีย์ได้เท่าการนั่งดื่มกาแฟร้อนๆ หรือชิมกีวี่ปั่นหวานๆกลางอากาศเย็นฉ่ำ ฝนพรำ และคำว่า Welcome..Me`aw Me`aw จากพนักงานต้อนรับที่ขนปุยที่สุดในโลก

หมู่บ้านแมว นับเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ผมคิดว่า “แนว” ที่สุดแห่งหนึ่งในไต้หวัน โดยสารรถไฟแบบฉึกๆ ฉักๆ สาย Northbound Train นั่งแบบชิลๆ จาก Main Station ชั่วโมงนิดๆ ก็ถึงสถานี Houtong ที่คิดว่าทุกคนต้องหลงใหล

แวบแรกซึ่งได้ทำความรู้จัก ชอบบรรยากาศของชานชาลาแห่งนี้ ที่มันคลาสิกแบบไม้ๆ ม้านั่งยาวๆ รางรถไฟโรยด้วยกรวดเทาๆ ป้ายบอกชื่อสถานีก็เขียนแบบภาษาจีนยุคเก่า ไม่ต้องมีเทคโนโลยีอะไรรบกวนสายตา

Cat Village มีด้วยกันสองฟากฝั่งหนึ่งเป็น ‘หมู่บ้าน’ ที่มีผู้คนอาศัยอยู่จริงๆ และอีกฝั่งเป็น ‘เหมืองเก่า’ ที่เคยรุ่งเรืองด้วยถ่านหิน ตรงกลางคือ Information Center คอยบอกกล่าว-เล่าเรื่องราวที่น่าสนใจในอดีต

ย้อนกลับไปสมัยทศวรรษที่ ’70 ทั้งสองฟากฝั่งคือชุมชนเล็กๆ ที่เศรษฐกิจดีมาก แต่ความเจริญมาพัดพรากไปกว่า 40 ปีแล้ว ทิ้งร้างหมู่บ้านและคนงานก็ทยอยย้ายออก หลงเหลืออยู่เพียงไม่ถึงร้อยครอบครัวแล้วก็บรรดาแมวหลากสีสรรที่พวกมัน “ไม่ได้ไปต่อ” ยังคงกินนอนอยู่ในพื้นที่แห่งนี้

สภาพของโรงงานถ่านหินเพื่อส่งออกไปขาย ยังเหลือซากโครงสร้างเดิมๆ ทิ้งไว้ให้เห็น สายพานลำเลียงปัจจุบันกลายเป็นที่ออกกำลังของเจ้าเหมียวไปแล้ว รอบๆ บริเวณนี้เจ้าหน้าที่ไต้หวันได้จัดทำบ้านหลังเล็กๆให้แมวอยู่อาศัย พร้อมด้วยอาหารสามมื้อเสร็จสรรพ หน้าที่ของมันก็แค่ออกมาทักทายนักท่องเที่ยว อย่างสม่ำเสมอทุกวันเท่านั้น

ทางทิศเหนือของ Houtong เมื่อมองขึ้นไปใครที่ชอบธรรมชาติก็จะเห็นภูเขาครึ้มๆ ล้อมรอบ-โอบกอดด้วยลำน้ำ Keelung สีเขียวครามเย็นยะเยือก เมื่อเดินไปใกล้ๆ รู้สึกได้ถึงกรุ่นไอฉ่ำ ธารที่ไหลมาจากน้ำตกและเทือกเขาซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่ไมล์

ด้วยความที่ไต้หวันเคยเป็นอาณานิคมของญี่ปุ่นมาก่อนถึงปี 1945 แม้กาลเวลาผันผ่านนานกว่าครึ่งศตวรรษ แต่วัฒนธรรมของญี่ปุ่นยังคงฝังรากลึกอยู่ในทุกแถบถิ่น กลิ่นอายของวิถีชีวิตชาวแดนอาทิตย์อุทัย ที่เน้นรายละเอียดของทุกอย่าง เห็นคุณค่าของทุกสิ่ง ทิ้งร่องรอยไว้ปรากฎให้เห็นในทุกๆ อิริยาบทของไต้หวันซึ่ง Houtong Cat Village ก็เช่นเดียวกัน

จำได้ว่าครั้งหนึ่งอดีตประธานาธิบดีไต้หวัน “ลี เต็ง ฮุย” เคยประกาศไว้ “ผมเป็นชาวญี่ปุ่น จนถึงอายุได้ 22 ปี” สะท้อนให้เห็นความนึกคิดของผู้นำประชาชนบนเกาะแห่งนี้ ที่แม้จะกลับไปอยู่ภายใต้อาณัติของจีนแล้ว แต่ที่สุดไต้หวันก็มีเอกลักษณ์ของตัวเอง คือการเป็นลูกครึ่งจีนและญี่ปุ่นนั่นเอง

จึงไม่แปลกสักเท่าไร ที่ผมจะสัมผัสได้ถึง ไลฟ์สไตล์ ความเป็นเจแปน ‘เมดอินอาทิตย์อุทัย’ อย่างแจ่มชัด ไม่ว่าจะเป็นวิธีสร้าง “จุดขาย” โดยใช้ความบริสุทธิ์น่ารักของสัตว์อย่างเจ้าแมวเหมียว มาเป็นจุดดึงดูด

ผุดไอเดียเก๋ๆในการสร้าง Story ซึ่งหลายๆ สถานที่ในญี่ปุ่นก็ใช้วิธีเดียวกันและประสบความสำเร็จมาแล้ว เช่น นายสถานีรถไฟแมวเหมียวแห่งเมืองวากายามา

แม้ตามประวัติศาสตร์เมือง Houtong แห่งนี้จะไม่ได้ตั้งใจให้มีหมู่บ้านแมวเกิดขึ้นเหมือนเช่นปัจจุบัน แต่เหตุการณ์หลังปี 2008 เมื่ออาสาสมัครกลุ่มเล็กๆ ตั้งใจแค่เข้ามาดูแลสัตว์เลี้ยงในพื้นที่เหมืองเก่าทิ้งร้าง แต่เมื่อมีการโพสต์รูปแมวตัวแรกออกไปทางออนไลน์ และตัวที่สองสามตามมา ผลปรากฏว่าบรรดาผู้คนก็หลั่งไหลเข้ามาชื่นชมความน่ารักอย่างไม่ขาดสาย กลายมาเป็นแหล่งท่องเที่ยวแบบ Hometown ทำเงินให้กับชาวเมืองนี้อย่างเป็นล่ำเป็นสัน

เปลี่ยนสถานภาพของ ‘แมวน้อย’ จากสัตว์เลี้ยงในบ้าน กลายเป็นมา ‘ผลิตภัณฑ์’ ที่มีชีวิตชีวา น่ารัก และน่าหลงใหลอย่างเต็มเปี่ยม

ที่สำคัญ Houtong ยังคงรักษาสภาพแวดล้อมเดิมๆ ไว้ได้อย่างดี จุดที่เคยขุดหาแร่ถ่านหิน กลายเป็นพิพิธภัณฑ์แห่งการเรียนรู้ สะพานที่ใช้ขนถ่ายสินแร่มีค่ากลายเป็นจุดถ่ายรูปที่น่าตื่นตาตื่นใจ

ร้านขายอาหารแบบ Local Food ที่เคยทำให้กับคนงาน ผักสดๆ น้ำซุปร้อนๆ ปรับปรุงใหม่ มาเป็นสถานที่ฝากท้องแก่นักท่องเที่ยว

เช่นเดียวกับหมู่บ้านและชุมชนที่ตั้งอยู่บนเนินเขาก็กลายมาเป็นนิวาสถานที่อยู่ร่วมกันได้กลมกลืนระหว่างชาวเมืองและแมวเหมียว มีร้านขายของที่ระลึกให้นักท่องเที่ยวและ Coffee shop สไตล์เก๋ไก๋รอให้ใครๆ มาโบกมือทักทาย

ผมนั่งผ่อนคลายอยู่ในร้าน ‘217 Cafe’  มีเจ้าของเป็นชาวไต้หวันซึ่งพอจะพูดภาษาอังกฤษได้เล็กน้อย ให้คนไทยอย่างเราอุ่นใจบ้าง ส่วนโต๊ะข้างๆ เป็นแม่ลูกอ่อนที่เดินทางมาไกลจากญี่ปุ่น ทุกคนล้วนมีแรงบันดาลใจเดียวกันคือเจ้าแมวอ้วนตัวขาวๆ ข้างในร้าน

นางไม่เพียงแต่คืบคลานมาคลอเคลีย แต่ยังกระโดดขึ้นมาพูดคุยทักทายด้วยสายตากับแขกถึงบนโต๊ะอาหาร!

ในร้านยังมี ‘ของที่ระลึก’ น่ารักสุดสาธยาย จำหน่ายให้แก่นักท่องเที่ยวผู้ถวิลหา ไม่ว่าจะเป็น ‘Cat Calendar’ ปี 2018 สมุดโน้ต ไดอารี่ ดินสอ ปากกา ทุกอย่างล้วนน่าเก็บสะสมทั้งนั้น

ผมนั่งทานขนมกับกาแฟอุ่นๆ พร้อมชมวิวธรรมชาติ ทัศนียภาพและอากาศของ Houtong ยามนี้ ช่างผ่อนคลายน่าสบายจัง คิดๆ ไปหากได้มีบ้านหลังเล็กๆ เปิดเป็นคาเฟ่ไว้ต้อนรับนักท่องเที่ยวคนไทย ณ เมืองในหุบเขาแห่งนี้คงดีไม่น้อย

Houtong Cat Village สำหรับผมแล้วคือการเก็บรักษาเวลาในขวดแก้วเอาไว้ โดยอาศัยเจ้าแมวเป็นสื่อกลาง Connect เชื่อมต่อความรู้สึกกับผู้คน ผสมผสานวัฒนธรรมความเป็นจีน ญี่ปุ่นและไต้หวันได้อย่างกลมกลืน

ห้วงเวลานาทีที่ผมยืนอยู่ ณ หมู่บ้านแมวแห่งนี้ อยากกด ‘Pause’ กาลเวลาเอาไว้ให้อยู่ในโมเมนต์นี้ไปนานแสนนาน….มาเยือน Houtong ก็รู้สึกหลงรักไทเปและไต้หวันขึ้นมาจับใจ